Η (προφανώς) προμελετημένη εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, μέρα μεσημέρι, με τους δολοφόνους να μη φαίνεται να ανησυχούν ιδιαιτέρως για τις κάμερες ασφαλείας που μπορεί να υπήρχαν τριγύρω, ανεξάρτητα από το τεράστιο «γιατί» που εγείρει ως ερώτημα (και το οποίο εγείρεται σε κάθε αδόκητο θάνατο, ακόμα και σε περιπτώσεις που ο αποδημήσας έχει «φύγει» πλήρης ημερών), φέρνει στο προσκήνιο ένα μεγάλο ζήτημα τόσο από πλευράς ηθικής τάξεως και δεοντολογίας (κυρίως για τους ασκούντες το επάγγελμα της δημοσιογραφίας), όσο και από πλευράς ασφαλείας των πολιτών και δη των δημοσιογράφων, οι δολοφονίες των οποίων έχουν λάβει περίπου ενδημική μορφή στις σχετικά ανεπτυγμένες και προοδευμένες χώρες του κόσμου, όπως τουλάχιστον σημειώνεται σε σχετική έκθεση.
Το 2020 δολοφονήθηκαν πενήντα δημοσιογράφοι, εκ των οποίων σχεδόν οι επτά στους δέκα σε χώρες όπου επικρατεί ειρήνη κι όχι σε εμπόλεμες ζώνες, τονίζει η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (Reporters sans frontières, RSF) στην ετήσια έκθεσή της, που δίνεται στη δημοσιότητα. Μολονότι ο αριθμός των νεκρών «παρέμεινε σταθερός» σε σύγκριση με τους 53 δημοσιογράφους οι οποίοι σκοτώθηκαν το 2019, «ολοένα περισσότεροι» δημοσιογράφοι «δολοφονούνται σε χώρες όπου επικρατεί ειρήνη»: φέτος αυτό συνέβη σε 34 υποθέσεις, ή το 68% του συνόλου, επισημαίνει η γαλλική ΜΚΟ όπως αναφέρει σχετικά το ΑΠΕ, ο απολογισμός της οποίας εκτείνεται στην περίοδο από την 1η Ιανουαρίου ως τη 15η Δεκεμβρίου.
Το ποσοστό των δημοσιογράφων που χάνουν τη ζωή τους σε ζώνες όπου εκτυλίσσονται ένοπλες συρράξεις δεν σταματά να μειώνεται, υποχώρησε από το 58% το 2016 στο 32% το 2020, σε χώρες όπως η Συρία ή η Υεμένη και σε περιοχές όπου συνεχίζονται «ένοπλες συγκρούσεις χαμηλής ή μεσαίας έντασης» (Αφγανιστάν, Ιράκ). Το Μεξικό χαρακτηρίζεται η πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου για τους επαγγελματίες των ΜΜΕ, με 8 δολοφονίες. Ακολουθούν η Ινδία (4), το Πακιστάν (4), οι Φιλιππίνες (4) και η Ονδούρα (3). Από το σύνολο των δημοσιογράφων που δολοφονήθηκαν το 2020, το 84% έγινε στόχος και εξοντώθηκε εσκεμμένα. Το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 63% το 2019. Από τους είκοσι δημοσιογράφους-ερευνητές που δολοφονήθηκαν το 2020, δέκα ερευνούσαν υποθέσεις διαφθοράς σε τοπικό επίπεδο ή υποθέσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος, τέσσερις έκαναν έρευνα για τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα, ενώ τρεις κάλυπταν θέματα που συνδέονται με την προστασία του περιβάλλοντος. Η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ) από την πλευρά της κάνει λόγο για 2.658 δολοφονίες δημοσιογράφων από το 1990.
Η έλλειψη δικαιοσύνης στις δολοφονίες των δημοσιογράφων δημιουργεί ένα εδραιωμένο κλίμα λογοκρισίας, τονίζει σε άρθρο της η οργάνωση «Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία» η ενδέκατη ετήσια έκθεση της οποίας αναδεικνύει χώρες όπου οι δημοσιογράφοι δολοφονούνται τακτικά και οι δολοφόνοι τους απελευθερώνονται ή δεν ανακαλύπτονται ποτέ. «Το γεγονός ότι η ατιμωρησία συνεχίζει να ευδοκιμεί σε πολλές από αυτές τις χώρες κάθε χρόνο είναι ένα ενοχλητικό σημάδι για το πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το πρόβλημα. Η ατιμωρησία είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να σιωπούν οι δημοσιογράφοι και δημιουργεί ένα κενό πληροφοριών», δήλωσε η Elisabeth Witchel, συγγραφέας της έκθεσης και ο σύμβουλος του CPJ για την Παγκόσμια Εκστρατεία κατά της Ατιμωρησίας. «Οι κυβερνήσεις πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτές τις περιπτώσεις ως προτεραιότητα και να παρέχουν τους κατάλληλους μηχανισμούς για την επίτευξη δικαιοσύνης για αυτούς τους δημοσιογράφους και τις οικογένειές τους». Η χώρα μας, ευτυχώς, δεν περιλαμβάνεται στις χώρες που εντοπίζονται στην έκθεση αυτή (περιλαμβάνει μόνο χώρες στις οποίες τουλάχιστον 5 ή και περισσότερες περιπτώσεις δολοφονιών δημοσιογράφων έμειναν ανεπίλυτες ή οι δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι). Το γεγονός αυτό καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να αποδοθεί το συντομότερο δυνατόν δικαιοσύνη για την άνανδρη αυτή δολοφονία.
Το μείζον ζήτημα ηθικής και δεοντολογίας που προκύπτει μετά από τέτοιες δολοφονίες είναι αν και κατά πόσον οι δημοσιογράφοι που παραμένουν στο επάγγελμα εξακολουθούν να θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει, ερευνώντας τα πάντα σε βάθος και αποκαλύπτοντας αλήθειες. Κι αυτό διότι η δολοφονία του Καραϊβάζ δεν αποτελεί μόνο μια αποτρόπαια εγκληματική πράξη, αλλά κι ένα άτυπο «μήνυμα» σε όσους επιδίδονται σε ρεπορτάζ που ενοχλεί όσους έχουν ύποπτες δραστηριότητες. Μετά από μια τέτοια περίπτωση θα μπορούν όσοι ασχολούνται με το αστυνομικό ρεπορτάζ να κάνουν ανενόχλητοι ή απερίσπαστοι την έρευνά τους; Δεν υπάρχει μεγάλη περίπτωση να προσπαθούν να μην θίξουν τα συμφέροντα όσων εμπλέκονται προκειμένου να προστατεύσουν (όχι τόσο τον εαυτό τους, αλλά) τους οικείους τους; Το δεύτερο ζήτημα είναι θέμα που αφορά την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών, σε συνθήκες θεωρητικά ήρεμες. Όταν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αφήνει τον κάθε πολίτη ( κι όχι μόνο έναν γνωστό δημοσιογράφο) έρμαιο στο έλεος όσων δεν θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους, για να μπορεί να διαθέσει προσωπικό και οχήματα για τη φύλαξη του κάθε μάνατζερ, τι μπορεί να σκεφτεί ο κάθε πολίτης σχετικά με το επίπεδο ασφάλειας στην πατρίδα του; Διαμορφώνεται, έτσι, ένα κλίμα δυσπιστίας ως προς την ικανότητα της εκτελεστικής εξουσίας να συγκροτήσει ένα κράτος δικαίου και ασφάλειας, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται το ίδιο το κράτος αλλά και η δημοκρατία. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρεθούν οι υπεύθυνοι πρν είναι πολύ αργά!
Source: Arta News
