Ειλικρινά δεν ξέρω τι περισσότερο θα μπορούσα να γράψω αυτές τις μέρες τις τόσο δραματικές που περνάμε όλοι μας. Οτιδήποτε κι αν πάει να ειπωθεί είτε ξεπερνιέται αμέσως από τα γεγονότα είτε φαντάζει κενό, καθώς η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία. Θα περιοριστώ, λοιπόν, μόνο στα αυτονόητα. Δε σας κρύβω ότι έχω φοβηθεί πολύ. Ποιος δε φοβάται, άλλωστε, σε μια τέτοια περίπτωση όπως αυτή μιας πανδημίας; Όσοι από εμάς έχουμε στο άμεσο περιβάλλον μας άτομα που ανήκουν στις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες» δικαιολογούμαστε αν φοβόμαστε λίγο περισσότερο. Για να σας το κάνω σαφέστερο, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε σε μια πιθανή λοίμωξη από το νέο κορονα-ιό ο μεγάλος μου γιος ο οποίος πάσχει από χειρουργηθείσα συγγενή καρδιοπάθεια και βρίσκεται σε μόνιμη θεραπεία για την καρδιά του. Γι’ αυτό προσπαθούμε όλοι να τηρήσουμε την κανόνα «μένω στο σπίτι». Όσοι από εσάς το βλέπετε πιο ελαφρά το θέμα, σκεφτείτε λίγο τι θα κάνατε αν βρισκόσαστε στη θέση, όχι μόνο τη δική μου, αλλά και τόσων άλλων συμπολιτών μας με καρδιοπάθειες, καρκίνους, άσθμα, αναπνευστικά προβλήματα και τόσα άλλα.
Το πρόβλημα, βεβαίως, θα ήταν λιγότερο επικίνδυνο αν υπήρχαν πολύ περισσότερες μονάδες εντατικής θεραπείας και αντίστοιχες δομές παροχής φροντίδας παντού. Αν ανησυχούμε όλοι, το κάνουμε διότι γνωρίζουμε πως, αν αρρωστήσουμε όλοι ταυτόχρονα, δεν θα επαρκέσουν οι δομές υγείας για να μας χωρέσουν όλους. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε να «σπάσουμε την αλυσίδα» της εξάπλωσης του ιού. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η απουσία επαρκών δομών οφείλεται στη λανθασμένη εντύπωση που έχει δημιουργηθεί (κυρίως από την κυρίαρχη και επικρατούσα αντίληψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση) ότι για όλα τα στραβά και τα ανάποδα κάθε ευρωπαϊκής οικονομίας φταίει η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους το οποίο θα έπρεπε να μειωθεί για να υπάρξουν πλεονάσματα. Να, όμως, που τώρα όλοι στο κοινωνικό κράτος και τις δημόσιες δομές υγείας προστρέχουμε και προσευχόμαστε να μη χρειαστεί να φτάσουν στα όριά τους!
Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό και το φόβο υπάρχει και κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει αχτίδα ελπίδας. Αντιγράφω από άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου στη «Καθημερινή» της Παρασκευής 14 Μαρτίου: «Αντιμέτωποι με μια τεράστια κρίση, ένα παγκόσμιο γεγονός που όλοι μας θα το θυμόμαστε για πάντα, το οποίο είναι ακόμα στην αρχή του, έχουμε ακόμα το περιθώριο και τις προϋποθέσεις να πετύχουμε κάτι δύσκολο, επώδυνο μα καταπληκτικό. Τι είναι αυτό που κάνουμε όλοι μαζί τις τελευταίες ημέρες; Αλλάζουμε τις ζωές μας για να επιβραδύνουμε την εξάπλωση του νέου κορωνοϊού στην Ελλάδα. […]Έχει σημασία να το αντιλαμβανόμαστε μαζί, εφόσον το παλεύουμε μαζί: προσπαθούμε να βοηθήσουμε δύο ομάδες ανθρώπων. Αφ’ ενός τους νοσηλευτές και τους γιατρούς του Εθνικού Συστήματος Υγείας στις επόμενες πολύ δύσκολες εβδομάδες, και αφ’ετέρου τους ασθενείς που θα χρειάζονται ιατρική υποστήριξη και εντατική θεραπεία για να ζήσουν -όχι μόνο τους ασθενείς-φορείς του κορωνοϊού, αλλά όλους τους βαριά ασθενείς στην Ελλάδα. Αυτός ο στόχος είναι πολύ σαφής. […] Εμείς […]έχουμε κάποια άλλα προτερήματα. Πρώτα απ’ όλα, δεν ήμασταν οι πρώτοι. Επιπλέον (ίσως παραδόξως) έχουμε πολιτική συναίνεση για το θέμα. Κανένας πολιτικός ή κοινωνικός φορέας δεν αμφισβητεί την ανάγκη για μέτρα, κανένας δεν διαμαρτύρεται όταν αυτά ανακοινώνονται. […]Σύμφωνα με τα διαγράμματα των ειδικών, είμαστε δύο εβδομάδες πίσω από την Ιταλία -ίσως λίγο παραπάνω. Είναι αρκετός χρόνος για να αλλάξουμε την καμπύλη. Αλλά τα επόμενα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι πολύ δύσκολα και οι αλλαγές που πρέπει να ανεχτούμε στις ζωές μας είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι έχουμε δεχτεί ως τώρα. Σύντομα θα πρέπει να κλείσουν τα πάντα, όπως ήδη συμβαίνει αλλού. Θα πρέπει να πειθαρχήσουμε σε ακόμα περισσότερους περιορισμούς. Και θα χρειαστεί να ενισχυθεί πολύ περισσότερο η δυνατότητα του κράτους να κάνει εξετάσεις στον πληθυσμό για τον ιό, που ακόμα στην Ελλάδα γίνονται σε πολύ περιορισμένο βαθμό.
Αν όμως τα καταφέρουμε, αν κάνουμε την υπομονή που χρειάζεται για όσο χρειαστεί, υπακούοντας στους ειδικούς με πειθαρχία και σοβαρότητα, τότε ίσως κατορθώσουμε κάτι για το οποίο θα αξίζουμε να είμαστε περήφανοι. Την ώρα που κάποιες χώρες δεν προλαβαίνουν να μετρούν νεκρούς, άλλες, με μεγάλες προσπάθειες και υπερβάσεις, φαίνεται πως καταφέρνουν να εξομαλύνουν τις συνέπειες. Πρέπει να γίνουμε μία από τις δεύτερες, να καταφέρουμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε τους νοσηλευτές και τους γιατρούς μας και να σώσουμε εκατοντάδες ή χιλιάδες ζωές γιαγιάδων και παππούδων, αλλά και όσων άλλων χρειαστούν ιατρική φροντίδα τις επόμενες εβδομάδες.»
Τα δύσκολα έρχονται. Και θα πρέπει να είμαστε όλοι όσο πιο προσεκτικοί και πειθαρχημένοι γίνεται. Θα πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε και τους πιο αδύναμους. Την ώρα που όλοι προτρέπουν να μείνουμε σπίτι, υπάρχουν άνθρωποι που σπίτι δεν έχουν. Υπάρχουν κι εκείνοι που δε μπορούν να συντηρηθούν μόνοι. Τούτες τις μέρες του φόβου θα πρέπει να επιστρατεύσουμε την ανθρωπιά μας (κυρίως οι άρχοντες του τόπου και οι πνευματικοί ταγοί) και να στηρίξουμε όλους αυτούς που είτε κινδυνεύουν είτε αγωνίζονται για χάρη μας.
Source: Arta News
