Η είδηση βρισκόταν σε περίοπτη θέση σε αρκετές ειδησεογραφικές σελίδες, μεταξύ των οποίων και η σελίδα news.gr, την πρώτη βδομάδα του Φεβρουαρίου. «Ζημιογόνα χαρακτήρισε την προστασία της πρώτης κατοικίας ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης.» Ο κ. Γεωργιάδης υποστήριξε ότι δεν υπάρχει απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας σε καμία προηγμένη οικονομία για να προσθέσει ότι «ούτε πρέπει να υπάρχει». Χαρακτήρισε επίσης την προστασία της πρώτης κατοικίας ως «ζημιογόνα» για την οικονομία, μιλώντας σε εκδήλωση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου. «Ο λόγος είναι απλός» είπε ο υπουργός και τόνισε: «Αν δεν υπάρχει δυνατότητα εκπλειστηριασμού της α΄ κατοικίας δεν υπάρχει στεγαστικό δάνειο της α’ κατοικίας, γιατί ο μόνος τρόπος για να υπάρξει στεγαστική πίστη σε κάποιον που δεν έχει καμία άλλη περιουσία είναι να εκπλειστηριάζεται η α’ κατοικία. Αν υπερασπίζεσαι την προστασία της α΄ κατοικίας με ένα είδος ιδεολογικής εμμονής, στην πραγματικότητα θέλεις να αφήσεις άλλους ανθρώπους χωρίς δουλειά. Όχι εγώ αυτό δεν το δέχομαι» πρόσθεσε.
Δεν ξέρω αν το σκεπτικό του υπουργού έχει κάποια λογική βάση. Ενδεχομένως, αν το δούμε το πράγμα υπό το πρίσμα της στυγνής λογικής, μπορεί και να έχει δίκιο. Γιατί να σου δώσει δάνειο η τράπεζα αν δε μπορεί να σου πάρει το σπίτι; Αφού πας και ζητάς δάνειο, καλά να πάθεις. Γιατί δεν το χτίζεις μόνος σου; Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, οι τράπεζες υπέστησαν το μεγαλύτερο πλήγμα κατά την κρίση! (athensvoice.gr, 11/2/2020: Ο κ. Σταϊκούρας, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε ότι και οι τράπεζες έχουν ευθύνες για ορισμένα από τα δάνεια που έχουν δώσει, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το τραπεζικό σύστημα πλήρωσε το «μάρμαρο της κρίσης».) Ευτυχώς που υπάρχουν οι υπουργοί και μας θυμίζουν ποιοι υπέφεραν στην κρίση, γιατί θα το είχαμε ξεχάσει! Δεν ήταν οι μισθωτοί που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται τουλάχιστον κατά το 1/3, δεν ήταν οι ελεύθερο επαγγελματίες που γονατίζουν από τους φόρους και την επίθεση των ξένων μεγάλων αλυσίδων, δεν ήταν οι άνεργοι που είδαν τα περιθώρια επαγγελματικής αποκατάστασης να εκμηδενίζονται, δεν ήταν οι πτυχιούχοι που χρειάστηκε να ξενιτευτούν για να μπορέσουν να επιβιώσουν, δεν ήταν οι συνταξιούχοι που έχασαν τουλάχιστον τη μισή τους σύνταξη, δεν ήταν η μεσαία τάξη που εξουθενώθηκε, όχι! Ήταν οι καημένες οι τράπεζες που ενισχύθηκαν δύο και τρεις φορές μέσαστην κρίση, που κεφαλαιοποιήθηκαν και ανακεφαλαιοποιήθηκαν και που εξακολουθούν να επισείουν τη δαμόκλειο σπάθη των πλειστηριασμών έναντι όλων εκείνων που από την κρίση πραγματικά γονάτισαν και δε μπορούν να ξεχρεώσουν!
Σε κάποια άλλη κοινωνία, πιο ανθρώπινη, όλα τούτα θα ακούγονταν περίεργα και κατακριτέα. Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή η παππούδες μας έχτιζαν τα σπίτια τους με υλικά από τη φύση και μα τη βοήθεια όλου του χωριού ή του συνοικισμού, χωρίς να έχουν ανάγκη τράπεζες ή τοκογλύφους. Γιατί (κι εδώ είναι η μεγάλη παρανόηση), για τον Έλληνα το σπίτι δεν είναι μια απλή «πρώτη κατοικία». Περισσότερο από επένδυση, η αγορά κατοικίας υπήρξε για τους έλληνες διαχρονικά στόχος ζωής, ώστε να εξασφαλίσουν την μόνιμη κατοικία των ίδιων ή και των παιδιών και των απογόνων τους. Συνδυασμένη με την μακραίωνη ιστορία της πατρίδας μας το χτίσιμο του σπιτιού ή η αγορά του σήμαιναν την κοινωνική καταξίωση, την κοινωνική επιτυχία της μέσης οικογένειας η οποία θα τα κατάφερνε να ξεφύγει από το νοίκι και να αποκτήσει το δικό της σπίτι. Αυτό ακριβώς το γεγονός, σε συνδυασμό με την αποκατάσταση των παιδιών έδωσε αφορμή για μια σειρά από καλλιτεχνικές δημιουργίες, από κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα (το «μιας πεντάρας νιάτα» νομίζω ότι είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά) μέχρι μυθιστορήματα και εικαστικές απεικονίσεις. Ακόμα και η παροιμία το λέει: «αν δεν παντρέψεις κόρη και δεν χτίσεις σπίτι δεν την ξέρεις τη ζωή». Κάπως έτσι η απόκτηση μόνιμης κατοικίας έγινε περίπου εθνικό χαρακτηριστικό για τον έλληνα. Πραγματικά δε γνωρίζω άλλη χώρα, του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού τουλάχιστον, που η ιδιοκατοίκηση να είναι βασικός στόχος σχεδόν ολόκληρου του πληθυσμού της. Επομένως για το μέσο έλληνα το σπίτι του είναι η ψυχή του, η ρίζα του, όλος του ο κόσμος.
Από τη στιγμή που το κόστος οικοδομής έφτασε σε ύψη δυσθεώρητα (με τις οικοδομικές άδειες που κρίνονται αναγκαίες στην εποχή μας αλλά και τα νέα υλικά κατασκευής, τις εγκαταστάσεις ηλεκτρικού, ύδρευσης, πυρόσβεσης, θέρμανσης, την αντισεισμική προστασία και τόσα άλλα), ο μέσος πολίτης αναγκάστηκε να καταφύγει στις τράπεζες για στεγαστικό δάνειο, Η ανάγκη αυτή έγινε απολύτως επιτακτική από τη στιγμή που οι ίδιες οι τράπεζες κατέστησαν την αποταμίευση ανενεργή (πείτε μου μια τράπεζα που να δίνει υψηλό επιτόκιο κατάθεσης σε απλό λογαριασμό από το πρώτο ευρώ και θα ζητήσω δημοσίως συγγνώμη) και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι πολιτικοί (στη λογική εξυπηρέτησης συμφερόντων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων) αύξησαν τόσο το κόστος έκδοσης οικοδομικής άδειας, ώστε να είναι απαγορευτική η οικοδόμηση σπιτιού χωρίς δάνειο! Και το πιο απίθανο είναι ότι το ίδιο το κράτος που ενθάρρυνε το όνειρο του πολίτη για «ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του», έρχεται να τον τιμωρήσει για λάθη και παραλείψεις που οι τράπεζες έκαναν!! Γιατί δεν ήταν οι πολίτες που υποχρέωναν τις τράπεζες να δίνουν δάνεια χωρίς αντίκρισμα ή χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις, ούτε οι πολίτες ανάγκαζαν τις τράπεζες να δανείσουν με εχέγγυα του αέρα τα κόμματα σε σημείο που όλα τα κόμματα πλέον να προσπαθούν να φορτώσουν τα χρέη τους στις πλάτες των πολιτών που τα ψηφίζουν! Εδώ πια φτάσαμε όχι στο «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», αλλά «πονάει χέρι δικό μου, κόβει κεφάλι του γείτονα»!
Πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από όλον αυτόν τον παραλογισμό; Μόνο με συγκροτημένες πολιτικές επιλογές, προσεκτικό σχεδιασμό, σεβασμό στον πολίτη και οργανωμένη δράση του λαϊκού κινήματος. Μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά; Οι καιροί θα δείξουν!
Source: Arta News
