Είναι γεγονός ότι η Άρτα δε συγκαταλέγεται στη χορεία των μεγαλουπόλεων ή των πόλεων που θεωρούνται στις μέρες μας μεγάλα τουριστικά ή πολιτιστικά κέντρα, παρόλο που διαθέτει ιστορία και πνευματική παράδοση τέτοια που δύσκολα θα μπορούσε να επιδείξει άλλη πόλη στη χώρα μας (τουλάχιστον στα ίδια κυβικά με τη δική μας). Παρόλα αυτά δεν παύει να βιώνει μια διαρκή και αδιάλειπτη πολιτισμική δραστηριότητα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου με παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις, εκθέσεις εικαστικών έργων, συναυλίες, μουσικά και χορευτικά δρώμενα κ.λπ. Όποιος δεν τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά, μάλλον δε ζει στην πόλη ή και την ευρύτερη περιοχή (είναι γεγονός ότι και στα γύρω χωριά διενεργούνται σημαντικές εκδηλώσεις).
Για την κοσμογονία αυτή δραστηριοποιούνται άνθρωποι με μεράκι και πάθος γι’ αυτό που κάνουν. Κάπως έτσι έχουν έρθει στην Άρτα επιστήμονες παγκόσμιου κύρους (ενδεικτικά αναφέρω Αρβελέρ, Γραμματικάκης, Οικονόμου, Κριμιζής, Ηλιόπουλος κ.λπ) καλλιτέχνες με πανελλήνια και όχι μόνο εμβέλεια, πνευματικοί άνθρωποι, αθλητές και πολλοί άλλοι. Στη χορεία όλων αυτών των σημαντικών ανθρώπων προστέθηκε, το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου, ο μοναδικός Έλληνας που πάτησε στην Ανταρκτική, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα ανεύρεσης και συλλογής μετεωριτών της ΝΑΣΑ. Πρόκειται για τον επίκουρο καθηγητή γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννη Μπαζιώτη ο οποίος το 2017 συμμετείχε στην επιστημονική αποστολή ΑΝΣΜΕΤ στην Ανταρκτική. Τις εμπειρίες του από τη συμμετοχή αυτή κατέγραψε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ένας Έλληνας στην Ανταρκτική» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite και παρουσιάστηκε με πρωτοβουλία των συλλόγων «Οι φίλοι του βιβλίου» και «Αστρολάβος», στην αίθουσα διαλέξεων του Επιμελητηρίου.
Ο κ. Μπαζιώτης μίλησε όχι μόνο για το βιβλίο του αλλά και για τη συνολική του εμπειρία. Ανέδειξε τα προβλήματα που παρουσιάζει μια τέτοια προσπάθεια και τόνισε ότι χρειάζεται υπομονή και πίστη για να τα καταφέρει κανείς, δεδομένου ότι, προκειμένου να φτάσει η επιτυχία, μπορεί να χρειαστούν πολύ περισσότερες αποτυχημένες προσπάθειες. Έδωσε έμφαση στην αγάπη που χρειάζεται να έχει κάποιος γι’ αυτό που κάνει ώστε να μπορέσει να φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης χωρίς να καταβάλλεται από την κούραση ή τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Κυρίως ανέδειξε τον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο που παίζουν οι άνθρωποι με τους οποίους ζούμε μαζί ή με τους οποίους συνεργαζόμαστε ή και συμβιώνουμε τόσο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας όσο και στην επίτευξη των στόχων μας. Χωρίς όλους αυτούς τους ανθρώπους (γονείς, δασκάλους, σύζυγο, παιδιά, φίλους, συνεργάτες κ.ο.κ.) τίποτε δεν θα μπορούσε να έχει αξία στη ζωή μας.
Όλα αυτά τα ανέπτυξε ο διακεκριμένος αυτός επιστήμονας με τρόπο απλό και κατανοητό, εύγλωττα και με ταπεινότητα, όπως αρμόζει σε ανθρώπους που έχουν συναίσθηση της αξίας τους. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που διέκρινε τον ίδιο και ήταν η βασική παράμετρος όλων όσα είπε, ήταν η πίστη στο όνειρό του. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, το ταξίδι στην Ανταρκτική αποτελούσε όνειρο από τα παιδικά του χρόνια και δεν το έβαλε ποτέ κάτω στην προσπάθειά του να το επιτύχει. Αυτό που θα μπορούσε να προκύψει από την ομιλία του ως προτροπή στους νέους (κυρίως μαθητές) που παρακολούθησαν, με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, είναι να μην εγκαταλείπουν ποτέ τα όνειρά τους, να μην ξεχνούν αυτό που αγαπούν.
Εδώ πια βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο σε σχέση με το τι επιθυμεί η πατρίδα μας από τους νέους της. Είναι λίγο υποκριτικό να υπόσχεσαι αμοιβή 3000 ευρώ στους ξενιτεμένους που θα επαναπατριστούν (για ένα-δύο χρόνια;), όταν ως χώρα δε φροντίζεις να διαμορφώσεις συνθήκες που θα επιτρέπουν στους νέους να ονειρεύονται, να έχουν στόχους, να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Ποια είναι η καλύτερη προοπτική που έχει ένας τελειόφοιτος Λυκείου στις μέρες μας; Να περάσει σε κάποια από τις λεγόμενες «καλές» σχολές και στη συνέχεια, μετά από ένα μεταπτυχιακό συνήθως, να φύγει στο εξωτερικό, όπου οι προοπτικές αποκατάστασης αλλά και αξιοκρατικής αναγνώρισης είναι σαφώς υψηλότερες. Στο εξωτερικό, όπου βεβαίως ισχύουν και γίνονται από όλους αποδεκτοί μηχανισμοί αξιολόγησης, οι περισσότεροι νέοι επιστήμονές μας προκόβουν. Η χώρα μας τι μπορεί να κάνει για τα παιδιά της;
Είναι, βεβαίως, γεγονός ότι λίγα από αυτά τα παιδιά θα τα βρούμε κατασταλαγμένα για το τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Δεν είναι φαινόμενο μόνο της κρίσης αυτό. Είναι δείγμα του πόσο ανοργάνωτη είναι η Παιδεία μας, αφού δεν έχει οριοθετήσει στόχους, δεν έχει σύνδεση με την παραγωγή και δεν φροντίζει να δημιουργήσει έναν ενιαίο τρόπο σκέψης, μια «σχολή», ως συνεκτικό κρίκο της κοινωνίας μας. Φτάνουμε έτσι να έχουμε επιτυχόντες στα πανεπιστήμια που ενώ γνωρίζουν πού θέλουν να περάσουν, δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Δεν είναι τραγικό αυτό το πράγμα; Κι αν κάποιος δεν μπορέσει να μπει σε κάποια σχολή έχουμε σκεφτεί τι ξέρει να κάνει τελειώνοντας το γενικό λύκειο; Η απάντηση είναι ότι δεν ξέρει να κάνει τίποτα συγκεκριμένο! Δεν έχει καμιά ειδίκευση, δεν έχει κανένα πτυχίο (γλώσσας, υπολογιστών, κάτι τέλος πάντων) και είναι τελείως απροετοίμαστο για την αναμέτρησή του με την πραγματικότητα.
Αυτό λοιπόν που νομίζω ότι μας λείπει είναι ίσως όχι το όραμα, άλλωστε αν ρωτήσουμε τους πολιτικούς μας, θα μας πουν ότι διαθέτουν τουλάχιστον ένα ο καθένας τους, αλλά η διάθεση να συνεργαστούμε για να διαμορφώσουμε ένα ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο μακρόπνοο πρόγραμμα που θα συγκεράζει τις απόψεις των περισσότερων και θα μπορεί να εφαρμοστεί ανεξάρτητα από τις εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία. Μας λείπει η διάθεση να παραμερίσουμε την φιλοδοξία μας και τους εγωισμούς μας και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, σχεδιάζοντας εναλλακτικές λύσεις για κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο, ώστε να διασφαλιστούν συνθήκες βιώσιμης ανάπτυξης. Μέχρι να βρούμε το θάρρος και την αγάπη (προς τη χώρα και τα παιδιά μας) που χρειάζεται, θα βλέπουμε τα παιδιά μας να φεύγουν και θα ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά όταν θα αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Source: Arta News
