Η ανακοίνωση βρισκόταν αναρτημένη στη σελίδα του συλλόγου «Αγκαλιά» στο φέησμπουκ και έλεγε τα εξής: «Το δικό μας λεωφορείο αποκτήσαμε σήμερα στην «Αγκαλιά». Χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ, με πρόσκληση από την περιφέρεια Ηπείρου και υλοποίηση από τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου Νικ. Σκουφά. Ευχαριστούμε το περιφερειάρχη Ηπείρου κ. Καχριμάνη, τον Αντιπεριφερειάρχη Άρτας κ. Ψαθά και τους περιφερειακούς συμβούλους που ακούραστα κάθε φορά μεταφέρουν τα προβλήματα μας στην περιφέρεια. Ευχαριστούμε τον πρώην δήμαρχο Νικολάου Σκουφά κ. Ευσταθίο Γιαννούλη που ξεκίνησε τη διαδικασία και την δήμαρχο κα Ροζίνα Βαβέτση για την παράδοση. Ευχαριστούμε τον κ. Ντίνο Παπαδημητρίου που άκουσε με σεβασμό το αίτημα μας και το μετέφερε. Μας δώσατε το δικαίωμα να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μία καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας.» Με την ίδια διαδικασία παραχωρήθηκε ανάλογο λεωφορείο και στο σύλλογο «Αγία Θεοδώρα», σύμφωνα με ανάρτηση που έκανε στο ίδιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης η δήμαρχος Νικολάου Σκουφά κα Βαβέτση και η οποία ανέφερε τα εξής: «Μια σπουδαία μέρα η σημερινή. Δύο λεωφορεία για ΑΜΕΑ παρέδωσε ο δήμος Νικολάου Σκουφά στους συλλόγους «Αγία Θεοδώρα» και «Αγκαλιά». Μεγάλη η χαρά των παιδιών, μεγάλη κι η δικιά μας ευτυχία. Παρόντες ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Ψαθάς και οι περιφερειακοί σύμβουλοι κα. Σίμου και κ. Βαρέλης. Η χρηματοδότηση έγινε μέσω ΕΣΠΑ σε πρόσκληση που άνοιξε η περιφέρεια Ηπείρου και υλοποιήθηκε από τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου Νικολάου Σκουφά».
Είναι σημαντικό ότι η κίνηση αυτή έγινε λίγες μέρες πριν την παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία. Θα ήθελα να επισημάνω πως, αν μια «παγκόσμια μέρα του κάτι» χρειαζόταν οπωσδήποτε να υπάρχει, αυτή εδώ θα έπρεπε να είναι πρώτη στη λίστα. Το λέω αυτό διότι θεωρώ ότι δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχτούμε την αναπηρία ως κάτι το απόλυτα συνυφασμένο με τη ζωή και την καθημερινότητα. Πιστέψτε με δεν είναι κάτι παράδοξο ούτε κάτι το απίθανο να συμβεί. Οι συμπολίτες μας με αναπηρία δεν γεννήθηκαν όλοι τους με πρόβλημα ούτε υπήρξαν πάντοτε, σε όλη τους τη ζωή, όλοι τους, ανάπηροι. Επομένως, ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είχε βρεθεί στη θέση τους. Ακόμα κι εκείνοι, όμως, που με τη γέννησή τους επωμίσθηκαν αυτό το ρόλο, μη νομίζετε πως είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, άτομα που αξίζει να τα λυπόμαστε, γιατί δεν μπορούν να κάνουν όλα όσα μπορούν οι «κανονικοί», τάχα μου, άνθρωποι.
Η αντιμετώπιση των συνανθρώπων μας με αναπηρία δεν είναι για όλους εύκολη υπόθεση, δεν χρειάζεται όμως να την καθιστούμε και από μόνοι μας δύσκολη. Θα πρέπει απλώς να υπερβούμε κάποια στερεότυπα και προκαταλήψεις. Χρειάζεται να κοιτάξουμε μέσα μας πολύ βαθιά για να αντιληφθούμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό στους συνανθρώπους μας με αναπηρία. Ίσως να δυσκολευτούμε, στην αρχή, να μην τους κοιτάζουμε με οίκτο ή να μην πέφτουν τα μάτια μας πάντοτε επάνω στο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους. Μπορεί να συναντήσουμε δυσχέρειες στο να μην τους ρωτούμε διαρκώς πώς τα καταφέρνουν και κυκλοφορούν ή πώς εξυπηρετούνται. Όταν όμως θα μετακινήσουμε ένα εμπόδιο από το πεζοδρόμιο, όταν θα αφήσουμε μια ράμπα ελεύθερη ή θα φωνάξουμε σε κάποιον οδηγό να μην αφήσει το αυτοκίνητό του μπροστά στο σημείο πρόσβασης των αναπήρων στο πεζοδρόμιο, όταν δεν θα παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας στη θέση που προβλέπεται για τα άτομα με αναπηρία, όταν θα βγούμε για καφέ ή μια μπύρα με τον ανάπηρο φίλο μας και δεν περάσουμε όλη μας την ώρα συζητώντας για το «πρόβλημά» του ή κοιτώντας τον με νόημα, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε όλοι κάνει ένα ουσιαστικό βήμα για μια καλύτερη κοινωνία κι ένα πιο ανθρώπινο αύριο.
Τέτοιο βήμα έχουν κάνει και οι άνθρωποι της «Αγκαλιάς», αλλά και όλοι όσοι τους βοηθούν. Όποιος δεν χρειάστηκε να απασχολήσει παιδί με βαριά νοητική ή άλλη αναπηρία ολόκληρη μέρα στο σπίτι του δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της βοήθειας που προσφέρει το κέντρο διημέρευσης και φροντίδας του συλλόγου. Πέρα από τα οφέλη που προκύπτουν για τα παιδιά (κοινωνικοποίηση, απασχόληση, εκπαιδευτικές δραστηριότητες, περίπατοι, άσκηση κ.λπ.), οι γονείς μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους πιο ανθρώπινα, να ασκήσουν το επάγγελμά τους χωρίς άγχος ή πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση, να προσφέρουν στα παιδιά τους μια διέξοδο δραστηριότητας. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό και έγινε εφικτό μέσα από μια εποικοδομητική συνεργασία με τους Δήμους Αρταίων και Νικολάου Σκουφά, την Περιφέρεια Ηπείρου, την Ομοσπονδία Α.Μ.Ε.Α., τον τοπικό σύλλογο Α.Μ.Ε.Α., το σύλλογο «Καλλιπάτειρα» και πολλούς ακόμα συμπολίτες μας που συνέδραμαν είτε υλικά είτε ηθικά για το σκοπό αυτόν. Τι κοιτίδα συνεργατικότητας και αλληλεγγύης είδα στην «Αγκαλιά»! Ο ένας γονιός να συζητά με τον άλλο, να ανταλλάσσουν πληροφορίες, να ερευνούν, να αναζητούν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Δεν κάνουν λάθη αυτοί οι γονείς; Προφανώς και θα κάνουν, άλλωστε κανείς δεν είναι αλάθητος σ’ αυτόν τον κόσμο. Όμως η ομάδα τους, ανεξάρτητα από τις ατομικές ιδιαιτερότητες του καθενός, θα προχωρήσει δυναμικά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει αυτό!
Πόσο εύκολο είναι να κρατάει κανείς τις ισορροπίες που χρειάζονται μέσα στο σπίτι, χωρίς την αλληλοϋποστήριξη των γονέων; Εκ πείρας μπορώ να απαντήσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι προφανές ότι, αν (για οποιονδήποτε λόγο) δεν υπάρχει ένας εκ των δύο γονέων, τα πράγματα δυσκολεύουν και ο γονέας μονογονεϊκής οικογένειας με ανάπηρο παιδί χρειάζεται πολύπλευρη στήριξη. Η «Αγκαλιά» και το Κέντρο διημέρευσης συμβάλλουν και σ’ αυτό. Σε γενικές γραμμές, η προσφορά συλλόγων όπως η «Αγκαλιά», η «Αγία Θεοδώρα», ο σύλλογος Α.Μ.Ε.Α., ο σύλλογος τυφλών, ο σύλλογος νεφροπαθών και πολλοί άλλοι, είναι πολύπλευρη ακόμα και στον τομέα της ευαισθητοποίησης του κοινού. Ας τους βοηθήσουμε να συνεχίσουν!!
Source: Arta News
