Η είδηση βρισκόταν στην έγκυρη εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» και, όταν τη διάβασα, με εξέπληξε ιδιαιτέρως. Στη Δανία, λέει, και μάλιστα στην πρωτεύουσα Κοπεγχάγη, έχει ήδη κατασκευαστεί εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων με στόχο την παραγωγή ενέργειας. Το θαυμαστό, όμως, δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι, υπό κανονικές συνθήκες, ένα τέτοιο εργοστάσιο επιβαρύνει εξαιρετικά την ατμόσφαιρα και τον περιβάλλοντα χώρο. Το αξιοπερίεργο είναι ότι το συγκεκριμένο εργοστάσιο, όχι μόνο δεν επιβαρύνει το περιβάλλον, αλλά έχει οργανωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να λειτουργεί και ως χώρος άθλησης, αναψυχής αλλά και ως τουριστικό αξιοθέατο!
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα newsbeast.gr, το εργοστάσιο αυτό καίει 400.000 τόνους σκουπιδιών και αποβλήτων ετησίως για να τροφοδοτεί περισσότερα από 62.500 σπίτια με ρεύμα και άλλα 160.000 με θέρμανση. Κάπου 500.000-700.000 κάτοικοι έχουν πλέον ηλεκτρικό και θέρμανση από το Amager Bakke, αλλά και τουλάχιστον 46.000 επιχειρήσεις, καθώς το εργοστάσιο είναι διπλάσια αποδοτικό από την προηγούμενη μονάδα. Αν δεν ήταν μονάδα παραγωγής ενέργειας, θα ήταν μια υπέροχη τεχνητή πίστα σκι 440 μέτρων σε μια σχετικά επίπεδη χώρα που το χιόνι που πέφτει δεν απολαμβάνεται από τους σκιέρ. Μια πίστα που σκαρφαλώνει σε ύψος 86 μέτρων, διαθέτει τέσσερα επίπεδα δυσκολίας (από αρχάριους μέχρι και δεινούς σκιέρ) και η πρόσβαση γίνεται με ανελκυστήρες μέσα από το εσωτερικό του κτιρίου που ευελπιστεί να φέρει σε επαφή τους Δανούς με το σκι. Οι οποίοι πετάγονται συνήθως στη Σουηδία για να κατεβαίνουν τις πλαγιές με τα παγοπέδιλα. Τώρα όμως δεν θα χρειάζεται, καθώς έχουν στην πρωτεύουσά τους μια από τις μεγαλύτερες τεχνητές πίστες σκι του κόσμου!
Όσο για το αποτύπωμά του στο περιβάλλον, το ARC (όπως το λένε), απελευθερώνει καθαρό νεράκι, 100 εκατ. λίτρα νερού τον χρόνο! Αλλά και 10.000 τόνους μετάλλων ετησίως, τους οποίους συλλέγει από τα σκουπίδια. Την ίδια ώρα που προσφέρει και άφθονη διασκέδαση φυσικά, μιας και η στέγη του είναι ένα σωστό βουνό με πραγματικά δέντρα. Δεν συναντάς και κάθε μέρα εργοστάσια ενέργειας με πίστες σκι, μονοπάτια πεζοπορίας και τοίχους αναρρίχησης στις σκεπές τους, ούτε και ντυμένα με ό,τι πιο προχωρημένο σχεδιαστικά έχει να επιδείξει η σύγχρονη αρχιτεκτονική! Αφήνοντας κατά μέρος το καφέ με τη μαγευτική θέα στην πόλη. Και δεν είναι μόνο τα απόβλητα που μετατρέπει σε ενέργεια, αλλά και το νερό της βροχής, το ηλιακό φως, ακόμα και τις ροές του αέρα. Όλα αυτά είναι που το κάνουν «οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά επωφελές», κατά τον σχεδιαστή του, Bjarke Ingels, αποτελώντας ένα εξαίσιο παράδειγμα αυτού που αποκαλεί «ηδονιστική βιωσιμότητα».
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όχι μεγαλύτερη από τη δική μας, με λιγότερο, κατά τη γνώμη μου φυσικό πλούτο. Είναι, νομίζω, παράδειγμα του τι μπορεί να καταφέρει μια χώρα όταν έχει τη διάθεση να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα και ουσιαστικά την ανάπτυξη που επιθυμεί, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από τα όποια συμφέροντα. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, όπου αυτό που μπορεί να διακρίνει κανείς, στην καλύτερη περίπτωση είναι ένας διχασμός προσωπικότητας, αν όχι μια τεράστια αδυναμία σύμπλευσης με τη σύγχρονη πραγματικότητα και ανάπτυξη.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τόπο μας, την Ήπειρο. Τη στιγμή που προβάλλουμε τον εξαιρετικό φυσικό μας πλούτο και το μοναδικό φυσικό περιβάλλον της περιοχής μας, την ίδια στιγμή επιδιώκεται να καταστραφεί από επιχειρήσεις που επιδίδονται στην αναζήτηση υδρογονανθράκων! Αυτό κι αν συνιστά διχασμό προσωπικότητας! Γιατί δε μπορεί από τη μια να λες ότι θέλεις να αξιοποιήσεις το φυσικό περιβάλλον για να στηρίξεις μια ανάπτυξη που θα βασίζεται στον τουρισμό, τον εναλλακτικό τουρισμό, τον οικοτουρισμό αλλά και την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, κι από την άλλη να κάθεσαι άπραγος να βλέπεις το φυσικό τοπίο που θα αποτελέσει τη βάση αυτής της ανάπτυξης, να καταστρέφεται στο βωμό της αναζήτησης πετρελαίου. Πολύ περισσότερο που, στην εποχή μας, τείνουν πλέον να περιοριστούν οι εφαρμογές της καύσης υδρογονανθράκων παγκοσμίως. Όταν στη Δανία εκμεταλλεύονται τα απορρίμματα για να παραγάγουν εκμεταλλεύσιμα προϊόντα και αναβαθμίζουν το περιβάλλον τους, δε μπορεί εμείς στην Ήπειρο να περιμένουμε άπραγοι πότε θα καταστραφεί το δικό μας μοναδικό οικοσύστημα από κάποιους που λένε ότι μπορεί και να βρουν πετρέλαιο μετά την καταστροφή του.
Θα πρέπει, επομένως, να δραστηριοποιηθούμε συλλογικά και με αντιπρόταση. Και θα πρέπει αυτό να γίνει όχι μόνο από τις συλλογικότητες που αντιτίθενται στις εξορύξεις, αλλά, κυρίως, από τα όργανα της πολιτείας, δηλαδή τους δήμους, την περιφέρεια αλλά και τις αρμόδιες υπηρεσίες. Είμαστε ικανοί να σχεδιάσουμε ένα μέλλον που θα βασίζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον; Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σ’ έναν τόπο που όλοι σχεδόν όσοι έρχονται για πρώτη φορά παρομοιάζουν με επίγειο παράδεισο; Και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Τον αγαπάμε αυτόν τον τόπο; Και αγαπάμε και τα παιδιά μας αρκετά ώστε να τους τον αφήσουμε καλύτερο και όχι σαραβαλιασμένο; Οι απαντήσεις, αν και φαίνονται αυτονόητες, μάλλον δεν είναι. Και θα πρέπει να δοθούν άμεσα, πριν οι εξορύξεις αρχίσουν και είναι πλέον πολύ αργά.
Source: Arta News
