Η συμπεριφορά της σημερινής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας θυμίζει φαγητό σε φούρνο μικροκυμάτων, την ηλεκτρική συσκευή προηγμένης τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε για το ξαναζέσταμα των φαγητών.
Φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας συλλήβδην απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ενέργειες προώθησης νέων προγραμμάτων παραγωγής …φαγώσιμων και ασχολούνται μόνο πως θα ζεστάνουν … τις σούπες του παρελθόντος. Δοκιμασμένες συνταγές δηλαδή, αλλά σίγουρες για το αποτέλεσμα. Πελατειακές σχέσεις, «τα δικά μας παιδιά», αναξιοκρατία που φουντώνει τη διαφθορά, απατηλές υποσχέσεις, απραγματοποίητα όνειρα, «δούλεμα» κανονικό και με διπλό καρμπιρατέρ που λένε…
Και δικαιολογημένα –πιστεύω- ρωτάει ο καθένας μας για όσα μας πλασάρουν μέσα από την αξεπέραστη ατάκα του αλησμόνητου Θανάση Βέγγου «είναι φαγητό αυτό για άρρωστο άνθρωπο;». Ξαναζεσταμένες πολιτικές σούπες σε μια αρρωστημένη οικονομία – η αγορά με τις πλερέζες και τα λουκέτα των επιχειρήσεων αψευδείς μάρτυρες – που καρκινοβατεί από την ασφυκτική πίεση των μνημονίων, την έλλειψη ρευστότητας και την ξεπερασμένη αντίληψη νοοτροπιών απίστευτου κρατισμού. Να μην επενδύει κανείς, να μην ξεχωρίζει κανείς, να μην έχει κανείς, να είναι όλοι ίσοι, αναπόδραστα φτωχοποιημένοι.
Χωρίς φαντασία για να μην χαλάσει η δοκιμασμένη συνταγή, χωρίς δεξιότητες και ειδικές γνώσεις ανάλογες με τις απαιτήσεις της εποχής, παραμένουν της φιλοσοφίας ότι έστω κι αν δεν κάνουν τίποτε, κάτι θετικό μένει αφού «κι ένα σταματημένο ρολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα».
Τα fake news – λες κι η αλήθεια σε αυτή τη χώρα φοβάται να βγει στο φως -, οι ενοχοποιήσεις των πολιτικών αντιπάλων, τα τάματα, οι διορισμοί, οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα έργα που θα γίνουν έτσι χωρίς πρόγραμμα – ο προγραμματισμός είναι… το φόρτε της φυλής μας- , οι λίμνες που ξεράθηκαν, τα ποτάμια που στέρεψαν, τα βουνά που ταπεινώθηκαν, οι μεγάλες επιχειρήσεις που αβοήθητες έβαλαν λουκέτο, τα μαγαζιά που παραμένουν ανοικτά …από εγωισμό, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που κάνανε τα πτυχία κορνίζα και τριγυρνάνε με τον άδειο φάκελο στο χέρι, οι νέοι κι οι επιστήμονες που δραπέτευσαν στο εξωτερικό, είναι η εικόνα μιας χώρας που αγκομαχάει σαν χαλασμένο μοτοσακό να παραστήσει την ευρωπαϊκή.
Κι αντί να μαζευτούνε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να καταθέσει ο καθένας τις γνώσεις του για το καλλίτερο, αυτοί με τις μπαγιάτικες σούπες τους στο φούρνο μικροκυμάτων νέμονται τα όνειρά μας και προσπαθούν να φουσκώσουν τα μυαλά μας με ψεύτικες υποσχέσεις.
Αυτό που με ξεπερνάει εντελώς τον τελευταίο καιρό είναι το γεγονός ότι στο Υπουργικό Συμβούλιο –γράφτηκε και ειπώθηκε σε όλα τα μέσα- ένας υπουργός κατήγγειλε ότι άλλος υπουργός πήρε 50 εκ. ευρώ από διεθνή οικονομικό παράγοντα για τη συμφωνία των Πρεσπών και δεν συγκινήθηκε κανείς, όλοι μα όλοι –ένθεν κακείθεν – κάτι ψιθύρισαν και μετά σφύριξαν αδιάφορα.
Να φταίει αυτή η παραδοσιακά ανεξήγητη παθογένεια μας «για την κατσίκα του γείτονα», η έπαρση ότι ο καθένας μας… μπορεί να γίνει πρόεδρος των Η.Π.Α., η ανερμάτιστη αυταπάτη όλων ότι η πλοήγηση ενός διαστημόπλοιου …είναι παιχνιδάκι, ότι οι επιλογές του καθενός σε οτιδήποτε είναι οι καλλίτερες; δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι δεκαετίες τώρα «τα ίδια Παντελάκη μου …».
Είναι σαν τη φράση κλισέ των Αμοιβαίων Κεφαλαίων που μου τριβελίζει το μυαλό για τη συμπεριφορά της σημερινής πολιτικής σκηνής ότι «οι ενέργειές μας δεν έχουν εγγυημένη απόδοση και οι τυχόν προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές ».
Αρτα 11.01.2019
Πάρις Κονιτσιώτης
Source: Arta News
