Η πρόσφατη φυλάκιση του πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου για σκάνδαλο διαφθοράς, με βάση τη λίστα Λαγκάρντ, έστρεψε ξανά τους προβολείς της δημοσιότητας στο ζήτημα της σκανδαλολογίας και των φαινομένων διαφθοράς. Κι ενώ το θέμα της πρόληψης της διαφθοράς είναι αρκετά απλό (περιορίζεις το εύρος των εκλογικών περιφερειών, ασκείς τακτικούς ελέγχους στο πόθεν και όχι στο τι έσχες, ξεχωρίζεις την εκτελεστική από τη νομοθετική εξουσία, καθιερώνεις μέγιστο όριο θητειών στα δημόσια αξιώματα και ελέγχεις περιουσία πριν και μετά), απλά δεν υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση για να γίνει πράξη (ακόμη και από εκείνους που προβάλλονται ως διώκτες της διαφθοράς), η φυλάκιση των διεφθαρμένων πολιτικών δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Ήδη σε πολλούς υπάρχει η αίσθηση ότι με τη βοήθεια κάποιου «παράθυρου» ή χρησιμοποιώντας κάποιο «τερτίπι» των νόμων οι αετονύχηδες του δημοσίου θα καταφέρουν να τη σκαπουλάρουν, απολαμβάνοντας σε κάποιο τροπικό νησί τα κλεμμένα. Η δημοσιογράφος, κα Έλενα Ακρίτα, στο χρονογράφημά της στα Νέα του Σαββάτου 27 Οκτωβρίου, το λέει υπαινικτικά αλλά σχετικώς ξεκάθαρα, ευχόμενη περαστικά στον κο Παπαντωνίου. Κι αν δεν είναι ακόμα άρρωστος, προσθέτει, πού θα πάει, σε λίγο θα αρρωστήσει κι αυτός. Γι’ αυτό παραθέτω εδώ παλαιότερο κείμενό μου για τους αετονύχηδες του δημοσίου, με την ελπίδα να μην ξαναχρειαστεί να γίνει λόγος για τέτοιες περιπτώσεις (φρούδα ελπίδα, απ’ ό,τι φαίνεται!). Το κείμενο είχε γραφτεί τον Απρίλιο του 2014, αλλά νομίζω ότι παραμένει δραματικά επίκαιρο:
«Το να επικεντρωθεί κανείς σε ορισμένα πρόσωπα που τραβούν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς να αποτελούν τους φορείς από όπου προέρχεται το όλο πρόβλημα, μπορεί να μας αποπροσανατολίσει από την ουσία του προβλήματος. Η ουσία εδώ δεν είναι να μπουν στη φυλακή ο Κάντας, ο Φιλιππίδης ή όποιοι άλλοι εμπλέκονται με τα διάφορα σκάνδαλα (εδώ μπορούμε να αλλάξουμε τα ονόματα με οποιοδήποτε της επικαιρότητας). Επί της ουσίας το πρόβλημα είναι πώς θα εξασφαλίσουμε διαδικασίες που δεν θα δίνουν (σε καμιά περίπτωση) σε επίδοξους Κάντες ή Φιλιππίδηδες τη δυνατότητα να επωφεληθούν από την πρόσβασή τους στο δημόσιο χρήμα ή σε θέσεις εξουσίας και ευθύνης. Ανεξάρτητα από τις όποιες θεσμικές παρεμβάσεις που μπορεί να γίνουν (και πρέπει να θωρακιστεί θεσμικά η πολιτεία και η δημόσια διοίκηση απέναντι σε όποιον θέλει να καταχραστεί τη θέση του για να πλουτίσει με δημόσιο χρήμα), σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει και η στάση της κοινωνίας έναντι όσων αποδεικνύονται σκάρτοι. Θα πρέπει, λοιπόν, να τους κόβουμε την όρεξη να δοκιμάσουν να μας πιάνουν κορόιδα.
Σκέφτομαι πραγματικά τι μπορεί να κερδίσει η κοινωνία και ο καθένας από εμάς προσωπικά με τον εγκλεισμό των μπαγαπόντηδων αυτών στη φυλακή. Μια προσωρινή ικανοποίηση ίσως, την ώρα που, με διάφορα τεχνάσματα, οι «κύριοι» αυτοί θα μπορούν να αποφυλακιστούν σε μικρό χρονικό διάστημα και να ξεκοκαλίζουν όσα έκλεψαν εις υγείαν των κορόιδων, όπως κάνουν καιρό τώρα πάρα πολλοί άλλοι που απλώς ταύτισαν το νόμιμο με το ηθικό. Σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα να επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός με έξοδα διατροφής και συντήρησης όλων αυτών που αδιαφόρησαν για το κράτος. Τι μπορεί να αποτελεί μεγαλύτερη τιμωρία για όλους αυτούς; Από τη στιγμή που το χρήμα φαίνεται να αποτελεί τη μεγαλύτερη αγάπη τους, η μεγαλύτερη τιμωρία θα ήταν να τους στερήσουμε την πρόσβαση στο χρήμα! Φαντάζομαι όλους αυτούς τους μακρυχέρηδες, καταρχάς με δημευμένη περιουσία. Γιατί, αλήθεια, το δημόσιο δε φροντίζει να δημεύσει την περιουσία (κινητή και ακίνητη) όλων αυτών των απατεώνων; Αν κριθούν αθώοι από τα δικαστήρια, ας τους επιστραφεί, αν όχι, το δημόσιο θα μπορεί να διαχειριστεί ένα μεγάλο μέρος των κλεμμένων. Και μετά φαντάζομαι πώς θα ένιωθαν όλα αυτά τα φυντάνια αν τους ανάγκαζε η ελληνική δικαιοσύνη να ζουν με το βασικό μισθό, προσφέροντας κοινωνική εργασία. Τους θέλω όχι στη φυλακή, αλλά στην καθημερινότητα, να σηκώνονται από τις 5 τα χαράματα για να πάνε στη δουλειά που θα τους έχει αναταθεί με το λεωφορείο στην Αθήνα της αιθαλομίχλης, να καθαρίζουν τουαλέτες σε δημόσια κτήρια, να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες με μια σκούπα στο χέρι, να ξεπλένουν δρόμους από σκουπίδια, να γυρίζουν ψόφιοι στο διαμέρισμα που με κόπο θα συντηρούν για να διαπιστώσουν ότι τα λεφτά που παίρνουν πρέπει να τα διαχειρίζονται με το σταγονόμετρο. Αν αυτή είναι η προοπτική για κάθε επίδοξο κρατικοδίαιτο απατεώνα, φαντάζομαι θα το σκεφτεί πριν αποφασίσει να βάλει χέρι στη δημόσια περιουσία!
Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι η αντίληψη που κυριαρχεί και θέλει όποιον ασχολείται με την πολιτική ή τη δημόσια διοίκηση να είναι εν δυνάμει κλέφτης ή λωποδύτης. Αυτό μπορεί να έχει δύο επιπτώσεις: η πρώτη είναι να διαμορφώσει ένα κλίμα δυσπιστίας και απέχθειας για όλους γενικά τους πολιτικούς και το σύστημα που τους δημιουργεί. Μια κοινωνία όμως, όπου κανείς δεν θα ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με την πολιτική, θα αφεθεί στα χέρια των ολίγων επιτηδείων που θα καταφέρουν να πείσουν ότι είναι αδιάφθοροι ή ότι μπορούν να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους. Σταδιακά η κοινωνία θα οδηγηθεί στον αυταρχισμό, στο φασισμό και τη δικτατορία. Η δεύτερη είναι να διαμορφώσει ένα κλίμα εκδικητικότητας προς το πολιτικό σύστημα και όσους το αντιπροσωπεύουν. Αυτό θα οδηγήσει σε εσωτερική αναστάτωση, σε συγκρούσεις και ενδέχεται να ανοίξει έναν κύκλο αίματος που δε θα μπορεί εύκολα να τον διαχειριστεί κανείς ή να τον κλείσει. Αυτό κι αν είναι επικίνδυνο. Επιβάλλεται, επομένως να αναζητηθεί ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος.
Ο τρόπος αυτός θα πρέπει να συνδέεται με άμεση και ρεαλιστική απόδοση του δικαίου και παράλληλη ανάκτηση των κλεμμένων. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αποδοθεί όλη αυτή η κλεμμένη περιουσία στον απλό πολίτη μέσα από χρηματοδότηση μέτρων κοινωνικής πολιτικής που τόσο έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια. Ο φασισμός και η μισαλλοδοξία δεν αντιμετωπίζονται με αυταρχισμό ή αστυνομικά μέτρα. Αν θέλουμε να διασφαλιστεί η δημοκρατία θα πρέπει να απαιτήσουμε ουσιαστικά κοινωνικό κράτος. Κι αυτό πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.»
Source: Arta News
