Καθώς μπαίνουμε όλο και περισσότερο μέσα στον Οκτώβριο, τόσο πιο πολύ μου φαίνεται συμπαθής ο μεσαίος αυτός μήνας του Φθινοπώρου. Αυτό είναι λιγάκι περίεργο, γιατί, όπως και να το κάνουμε ο Οκτώβριος δεν είναι κι από τους μήνες που σε κάνουν να τους περιμένεις με ανυπομονησία. Ο Ιανουάριος, για παράδειγμα είναι ο μήνας που σχεδόν όλα τα απιδιά περιμένουν γιατί έρχεται ο Αη-Βασίλης με τα δώρα, η πρωτοχρονιά, τα Φώτα, είναι ένας γιορτινός μήνας με την έλευσή του. Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας των καρναβαλιών, της Αποκριάς, έχει και δυο-τρεις μέρες λιγότερες, δηλώνει και το τέλος του Χειμώνα. Ο Μάρτιος ταυτίζεται με τη Σαρακοστή, δηλαδή την προσμονή του Πάσχα, εισάγει την Άνοιξη (αν και γδάρτης και παλουκοκαύτης), θυμίζει το 1821 και τον Ευαγγελισμό. Ο Απρίλιος και ο Μάιος φέρνουν το Πάσχα, το ξάνοιγμα του καιρού, το τελείωμα των σχολείων (αν και για πολλούς οι πανελλαδικές δεν είναι και ό,τι καλύτερο ως αναμονή), την προσμονή του καλοκαιριού. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος είναι οι μήνες οι πιο ήπιοι του καλοκαιριού, έχουν τελειώσει τα σχολεία και οι μαθητές τους περιμένουν πώς και τι, είναι οι μήνες του θερισμού και του αλωνίσματος. Ο Αύγουστος δε χρειάζεται συστάσεις, τα λέει όλα η παροιμία «Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο»! Ο Σεπτέμβριος φέρνει το Φθινόπωρο, την προσμονή των σχολείων (να ξέρατε πόσο τα προσμένουμε οι γονείς αυτά τα σχολεία όσο έχουμε την καθημερινή φασαρία από τα βλαστάρια μας όλο το καλοκαίρι!) και ο Νοέμβριος με το Δεκέμβριο είναι οι μήνες της προετοιμασίας και της προσμονής των Χριστουγέννων για να μην ξεχάσουμε τις ενδιάμεσες εκπτώσεις του Νοέμβρη!!
Ο Οκτώβριος, λοιπόν, μπροστά σε όλους αυτούς τους φανταχτερούς μήνες μοιάζει κάπως ταπεινός και λιγάκι καταφρονεμένος. Αν αποφασίσει να βρέξει, τον πιάνουν όλοι στο στόμα τους γιατί μπήκε νωρίς το Φθινόπωρο και μας τουλούμιασε στη βροχή, αν καλοκαιριάζει, του φωνάζουμε γιατί δε ρίχνει νερά και θα μείνουν ξερά τα δέντρα και χωρίς σοδειά τα χωράφια, αν βάλει κρύο τον περνάμε γενεές δεκατέσσερις γιατί μας αναγκάζει να τρέχουμε για πετρέλαιο από νωρίς και ποιος αντέχει επιπλέον έξοδα στον καιρό που ζούμε. Κι από γιορτές, ο έρμος, μία έχει της προκοπής κι αυτή μάλλον τη μισοβλέπουμε. Η εθνική μας γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, αφενός μας θυμίζει το σθένος των προγόνων μας (που μάλλον με το κιάλι κι αν το βλέπουν οι σύγχρονοι εκπρόσωποί μας ή και πολλοί από μας), αφετέρου αποτελεί προάγγελο για ό,τι αποτελεί τη σύγχρονη ιστορία μας. Μια γενναία στιγμή όπου ο Έλληνας ορθώνει το ανάστημά του, καταφέρνει να επιτελέσει ένα περίπου θαύμα για να βρεθεί ύστερα να υφίσταται οδυνηρή ήττα και να υποκύπτει στην καταπίεση αυτών που πριν νικούσε, με τελικό αποτέλεσμα να αυτοεξοντώνεται δια του αλληλοσκοτωμού! Ο Οκτώβριος και το «ΟΧΙ» που αντιπροσωπεύει, μας έχει γίνει, υπό αυτές τις συνθήκες, ένα βάρος, μάλλον, ένας κακός αγγελιοφόρος που μας θυμίζει τι είμαστε ικανοί να κάνουμε όταν θέλουμε, σε μια εποχή που μάλλον δε θέλουμε να κάνουμε τίποτε βυθισμένοι στην καταναλωτική νιρβάνα της παγκοσμιοποίησης.
Γι’ αυτό συμπαθώ τον Οκτώβριο. Μου θυμίζει κάπως το μέσο Έλληνα. Όπως ο Οκτώβριος, ανεξάρτητα από το ότι κανείς δε φαίνεται να τον συμπαθεί ιδιαιτέρως, χωρίς να πτοείται από το γεγονός ότι δεν είναι δημοφιλής ή πολύφερνος για τις γιορτές του, δεν το φέρνει βαρέως που από όγδοος μήνας του χρόνου αρχικά (Οκτώβριος από το λατινικό Οκτόμπερ που προέρχεται από τον αριθμό οκτώ και δήλωνε τον όγδοο μήνα του χρόνου όταν ο χρόνος άρχιζε το Μάρτιο), υποβιβάστηκε σε δέκατο (εφόσον εμείς μετακινήσαμε την αρχή του χρόνου στον Ιανουάριο), αλλά προχωρά ταπεινός στις μέρες του (και τις 31) για να κάνει τη δουλειά του σωστά, έτσι και ο μέσος Έλληνας, παρόλο που αισθάνεται ότι μένει όλο και περισσότερο χωρίς ελπίδα να ξαναδεί άσπρη μέρα, μολονότι βλέπει τα παιδιά του να ξενιτεύονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν, ανεξάρτητα από το ότι πολλές φορές αισθάνεται ξένος στην ίδια του τη χώρα, συνεχίζει σαν τον ταπεινό Οκτώβριο να ζει, να δουλεύει (όσο μπορεί και βρίσκει δουλειά), γνωρίζοντας ότι αυτή είναι περίπου η μοίρα της φυλής και κρατώντας κρυφά μέσα του και ταπεινά την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί η ιστορική εκείνη ώρα που κάποιος θα φωνάξει ένα «ΟΧΙ» για να ξεσηκωθούν οι καταφρονεμένοι και να αισθανθούν (έστω και για λίγο, έστω και χωρίς τελικό αντίκρυσμα) ότι έχουν κι αυτοί μια θέση στο μεγαλείο της Ιστορίας.
Και μου αρέσει και για κάτι ακόμα ο Οκτώβριος. Γιατί, ακόμα κι αν διατηρεί χαμηλούς τόνους, ακόμα κι αν δεν έχει την προβολή των άλλων, δε σου επιτρέπει να τον υποτιμήσεις. Ακόμα και σήμερα, αν και για όλη την Ευρώπη ήταν Νοέμβριος, Οκτωβριανή την ονομάζουν την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία, Οκτόμπερφεστ γιορτάζουν οι Γερμανοί, τέλος Οκτώβρη γιορτάζουν οι Αμερικάνοι το Χάλλοουην, καλόν Οκτώβρη απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς το 1913 και η Αθήνα από τους Γερμανούς του 1944. Χώρια που εκεί προς το τέλος του κρύβεται το μικρό καλοκαιράκι του Αη-Δημήτρη. Γι’ αυτό ας μην τον υποτιμούμε τον Οκτώβριο, ας του δείχνουμε εμπιστοσύνη και μαζί μ’ αυτόν ας εμπιστευόμαστε και τον Έλληνα. Κάποια στιγμή θα θυμηθεί τι αξίζει!
Source: Arta News
