Φτάσαμε, αισίως, στην 5η μας σεζόν. Αν σας λέγαμε ότι δεν το περιμέναμε θα ήμασταν ψεύτες, ειδικά, δε, όταν νιώθουμε ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Αυτό που, ίσως, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε άμεσα και στο βαθμό που συνέβη κατά τη διάρκεια της σεζόν που μας πέρασε, ήταν η απόσταση μεταξύ σκέψης και πράξης μακριά από την παγίδα του αυτοσκοπού. Η σκοτεινή αίθουσα γεμάτη από κόσμο, τα συναισθήματα ως έρμαιο των ορέξεων της κάθε ταινίας που προβάλαμε, η ίδια η πόλη να μετατρέπεται σε υπαίθριο σινεμά. Στιγμές που απέδειξαν ότι η διαχωριστική αυτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι τελικά πολύ πιο λεπτή όταν όλοι μας λειτουργούμε συντονισμένα.
Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, δεν ήμαστε εδώ για να εξυμνούμε όσα έγιναν, αλλά με βάση αυτά να κάνουμε ακόμη καλύτερα όσα θα ακολουθήσουν. Κοινώς, έφτασε η ώρα να καλωσορίσουμε άλλη μία σεζόν. Αυτό θα συμβεί, πρωτίστως, βλέποντας ταινίες, πολλές ταινίες. Το πρόγραμμα προβολών για φέτος θα μας ταξιδέψει από την Ιρλανδία μέχρι την Κίνα, θα περάσει μέσα από πολλές δεκαετίες του παγκόσμιου σινεμά, θα μας συγκινήσει, θα μας τρομάξει, θα μας διασκεδάσει. Σ’ αυτό το πλήθος ταινιών δεσπόζει και η πρεμιέρα που, από τη στιγμή που θέλει να λέει ότι σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να φλερτάρει με το κλασσικό, αυτό που δεν αγγίζει ο χρόνος.
Αν χωρίζαμε την Έβδομη Τέχνη σε κεφάλαια, τότε αυτό των φιλμ νουάρ θα ήταν από τα σημαντικότερα. Αν επιδιώκαμε να ξεδιπλώσουμε το γενεαλογικό τους δέντρο, τότε ως απαρχή τους πιθανότατα να σημειώναμε «Το Γεράκι της Μάλτας» (1941). Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζον Χιούστον, μιας εμβληματικής φιγούρας για το σινεμά στο σύνολό του, ορίζεται το νουάρ αισθητικά και αφηγηματικά καθώς, ναι μεν μπορούσες να συναντήσεις ψήγματά του και νωρίτερα, ποτέ, όμως, άλλοτε δεν παρουσιάστηκε μία τόσο ολοκληρωμένη άποψη ικανή για να το ορίζει. Ο Χιούστον μέσα από τις προσωπικές του σκηνοθετικές πατέντες κατάφερε να καινοτομήσει, επηρεάζοντας όσο λίγοι αυτό που ο μέσος σινεφίλ έχει στο μυαλό του ως αμερικάνικο σινεμά.
Σεναριακά, υπάρχει ό, τι χρειάζεται για να χτιστεί ένα σωστό φιλμ νουάρ: Ντετέκτιβ, μια μοιραία γυναίκα, δολοφονίες, αστυνομία, το δίπολο καλού-κακού που αλλάζει ανά πάσα στιγμή και το χρήμα ως οδηγός όλων. Όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά από την αφρόκρεμα της εποχής στην υποκριτική. Βλέποντας την ταινία, όμως, είναι εύκολο να διακρίνεις μία τριάδα ηθοποιών που ο καθένας τους ξεχωριστά λειτουργεί ως το σημείο αυτό που ορίζει το Τρίγωνο των Βερμούδων στο όλο story: Ο ΠήτερΛόρι ως ΤζόελΚάιρο, μια εκφραστικότατη φιγούρα που καταφέρνει να τρυπώνει παντού χωρίς να γεμίζει το μάτι, οΣίντνεϊ Γκρίνστριτ ως ΚάσπερΓκάτμαν, σε ένα ρόλο που ορίζει αυτό που αποκαλούμε ο «κακός» μιας ταινίας αλλά με μία εκλεπτυσμένη εσάνς και ο ΧάμφρεϊΜπόγκαρτ ως Σάμιουελ Σπέιντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ντετέκτιβ όπου, χωρίς καμία δόση υπερβολής, έδειξε το δρόμο για το πώς έπρεπε να παιχτούν παρόμοιοι ρόλοι στο μέλλον. Ένα χρόνο μετά και οι τρεις τους βρέθηκαν να γράφουν κινηματογραφική ιστορία με την “Casablanca”, τυχαίο;
Μπορεί «Το Γεράκι της Μάλτας» να μην κουβαλάει πάνω του την αίγλη ταινιών όπως «Οι 12 Ένορκοι» ή «Ο Πολίτης Κέιν», το γεγονός αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την αξία του. Στα 100’ διάρκειάς του γράφτηκε ιστορία που έμελλε να της ταιριάξει το μαύρο χρώμα και να βαφτιστεί νουάρ, και σε αυτή ακριβώς την ιστορική στιγμή για τον κινηματογράφο καλούμαστε να γίνουμε θεατές την Κυριακή 14 Οκτωβρίου στις 16:30, στο «ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΑΣ». Καλή μας κινηματογραφική σεζόν!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΟΡΟΓΙΑ
Κυριακή 14 Οκτωβρίου, ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΑΣ
Έναρξη Προβολής: 16:30
Είσοδος Ελεύθερη
Source: Arta News
