Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει τελευταία με το θέμα της περικοπής ή όχι των συντάξεων, ποιοι και πώς θα θιγούν, κατά πόσον μπορεί ή δε μπορεί η κυβέρνηση να εφαρμόσει μέτρα ελάφρυνσης των συνταξιούχων και διάφορα άλλα ουσιαστικά, οπωσδήποτε, ζητήματα. Δεν θα σταθώ στην οικονομική πλευρά του ζητήματος, διότι δεν διαθέτω τη γνώση αλλά και την εμπειρία να το κάνω. Τώρα, θα μου πείτε, κι αυτοί που υποτίθεται πως είχαν και γνώσεις και εμπειρία (οι περισσότεροι υπουργοί της οικονομίας ήταν καθηγητές οικονομικών και είδαμε πού κατάντησε να βρίσκεται η χώρα μας οικονομικά!!), μάλλον ρόιδο το κατάντησαν το πράγμα, αλλά αυτό δε μας επιτρέπει να διατυπώνουμε άποψη για θέματα που δεν κατέχουμε ιδιαιτέρως. Θα ήθελα, όμως, να σταθώ στην πολιτική διαχείριση του ζητήματος από την πλευρά των πολιτικών μας, τόσο της κυβέρνησης, όσο και της αντιπολίτευσης (μείζονος και ελάσσονος).
Το όλο πράγμα ξεκίνησε από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Είπε χαρακτηριστικά ο Αλέξης Τσίπρας στην ερώτηση δημοσιογράφου του ΑΝΤ1 για το τι θα γίνει με τις συντάξεις: «Αλλά το συγκεκριμένο μέτρο θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά στην προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος». Αν η απάντηση έχει αποδοθεί σωστά (και εφόσον δεν έχει υπάρξει διάψευση μάλλον έτσι είναι), ο πρωθυπουργός της χώρας λέει ότι το πρόβλημα της επιβάρυνσης του προϋπολογισμού από τις πιθανές αυξήσεις στις συντάξεις των υπερηλίκων συμπατριωτών μας (των πατεράδων, μητέρων, παππούδων και γιαγιάδων μας δηλαδή), θα λυθεί συν τω χρόνω καθώς οι άνθρωποι αυτοί θα αποδημήσουν εις Κύριον!
Θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς σε κακή αίσθηση του χιούμορ ή σε λάθος αντιμετώπιση της ερώτησης στη δεδομένη στιγμή, αν δεν ερχόταν, λίγες μέρες αργότερα ο Υπουργός Οικονομικών να επιβεβαιώσει ότι αυτή η στάση δεν ήταν αποτέλεσμα λάθους αλλά μάλλον πολιτική γραμμή της κυβέρνησης! Σε βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα (από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης), ο κ. Τσακαλώτος φαίνεται να λέει (σε σχέση με τους συνταξιούχους) τα εξής: «δεν υπάρχει κομψός τρόπος για να το διατυπώσω, αλλά αυτοί οι άνθρωποι -οι παλαιοί συνταξιούχοι- θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο. Μέχρι το 2020, το 2030 ή το 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ. Συνεπώς δεν θα υπάρχει κάποια επίπτωση στην μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συστήματος». Η δήλωση αυτή, που γίνεται με πλήρη συναίσθηση των λεγομένων συνιστά μια ξεκάθαρα κυνική στάση, ενδεικτική της γενικότερης αντίληψης που κυριαρχεί όχι μόνο στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου, αλλά και στην κοινωνία μας γενικότερα και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, δεδομένου ότι και ο αείμνηστος Κων. Μητσοτάκης στο παρελθόν είχε δηλώσει (φαίνεται αυτό σε βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο) ότι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι οι ηλικιωμένοι δεν πεθαίνουν νωρίς!!
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο περιεχόμενο των δηλώσεων αυτών (που θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποδίδει ένα σοβαρό πρόβλημα της κοινωνίας, δηλαδή τη γήρανση του πληθυσμού και τη συνακόλουθη δυσαναλογία εργαζόμενων με συνταξιούχους), όσο στον τρόπο με τον οποίο γίνονται. Για να το θέσω απλά δεν είναι ευγενικό και δε δείχνει σεβασμό προς το συνάνθρωπό σου να τον προσβάλλεις ή να του θυμίζεις οδυνηρά ή δυσάρεστα γεγονότα έτσι ψυχρά και ανάλγητα. Κανονικά θα έπρεπε οι πολιτικοί να προσπαθούν να μας πείσουν ότι επιδιώκουν το καλό όλων μας, ενώ αυτοί δηλώνουν ότι αφήνουν τη λύση του συνταξιοδοτικού προβλήματος στο χρόνο που θα περάσει και θα πάρει στη λήθη όσους δεν καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στα όποια εμπόδια αντιμετωπίζουν (διαβίωσης, περίθαλψης κ.λπ.). Και η ανάδειξη του ζητήματος, όταν εστιάζει στο περιεχόμενο με τρόπο μάλλον υποκριτικό (αφού και όσοι τώρα αντιδρούν περίπου τα ίδια έκαναν στο παρελθόν). δεν συνιστά υπηρεσία προς τον πολίτη.
Κάποτε τα πράγματα δεν ήταν τόσο κυνικά. Οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι, ακόμα κι αν κάποιος ήξερε κάτι κακό, δεν θα έπρεπε να το διαλαλεί, διότι έτσι κινδύνευε η συνοχή της κοινωνίας και η συνύπαρξη των ανθρώπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλάτων, στο έργο του «Πρωταγόρας», βάζει τον ομώνυμο σοφιστή να διατυπώνει αυτή την αρχή ως εξής: «στις άλλες ικανότητες, εάν κάποιος ισχυρίζεται ότι είναι ικανός αυλητής, ή (ικανός) σε οποιαδήποτε άλλη τέχνη, στην οποία δεν είναι, τον περιγελούν ή αγανακτούν, και οι συγγενείς του τον πλησιάζουν και τον συμβουλεύουν με τη σκέψη ότι είναι τρελός. Στη δικαιοσύνη όμως και στην άλλη πολιτική αρετή, και αν ακόμα γνωρίζουν για κάποιον ότι είναι άδικος, αν αυτός ο ίδιος λέει την αλήθεια εναντίον του εαυτού του μπροστά σε πολλούς, πράγμα το οποίο στην πρώτη περίπτωση θεωρούσαν ότι είναι σωφροσύνη, το να λέει δηλαδή κανείς την αλήθεια, σ’ αυτή την περίπτωση (το θεωρούν) τρέλα, και ισχυρίζονται ότι όλοι πρέπει να λένε ότι είναι δίκαιοι, είτε είναι είτε όχι, διαφορετικά (ισχυρίζονται) ότι είναι τρελός αυτός που δεν προσποιείται ότι κατέχει τη δικαιοσύνη, γιατί, κατά τη γνώμη τους, είναι αναγκαίο ο καθένας να μετέχει με οποιονδήποτε τρόπο σ’ αυτή, διαφορετικά να μη συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ανθρώπους». Μ’ άλλα λόγια, ακόμα κι αν κάποιος θέλει να ομολογήσει ότι είναι άδικος, δεν θα πρέπει να το κάνει δημόσια διότι έτσι υπονομεύεται η κοινή αντίληψη για την αναγκαιότητα κυριαρχίας της δικαιοσύνης στην κοινωνία. Κατά τον ίδιο τρόπο, όσο κι αν τα λεγόμενα των πολιτικών μας αντανακλούν (ως ένα βαθμό) στοιχεία της πραγματικότητας, δεν θα πρέπει να δηλώνονται έτσι κυνικά δημοσίως, διότι υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ικανότητα των πολιτικών να φροντίζουν για το καλό του συνόλου. Αν όμως αυτή η εμπιστοσύνη, στην οποία βασίζεται (μέσω της αρχής του κοινωνικού συμβολαίου) η λειτουργία της δημοκρατίας χαθεί, τότε και η ίδια η δημοκρατία τίθεται σε κίνδυνο και οι κοινωνίες (έτσι ή αλλιώς) απειλούνται.
Ας ελπίσουμε να το αντιληφθούν αυτό οι πολιτικοί μας πριν να είναι αργά.
Source: Arta News
