Δεν ξέρω πόσοι το συνειδητοποίησαν, αλλά μεταξύ των κοσμοϊστορικών γεγονότων του αποκλεισμού της Ελλάδας από τον τελικό της Γιουροβίζιον και της επίσκεψης του διαδόχου (ακόμα!!) του θρόνου της Αγγλίας Καρόλου, υπήρξε κι ένα αθλητικό γεγονός το οποίο δε άλλες εποχές θα χαρακτηριζόταν ως «γιορτή του ποδοσφαίρου». Πρόκειται για τον τελικό του κυπέλου Ελλάδας, ο οποίος διεξήχθη το Σάββατο που μας πέρασε στην Αθήνα μεταξύ της Α.Ε.Κ. και του Π.Α.Ο.Κ., με τελικό νικητή το δικέφαλο του Βορρά με το άνετο σκορ 2-0. Ο τελικός αυτός αποτέλεσε μεγάλο πονοκέφαλο για την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, σύμφωνα με τις αθλητικές εφημερίδες, διότι αφορούσε τις ομάδες που εμπλέκονταν στην υπόθεση διεκδίκησης του πρωταθλήματος μέσω των δικαστηρίων. Η τελική αφαίρεση βαθμών από τον Π.Α.Ο.Κ. (τόσο λόγω του αντικειμένου που τραυμάτισε τον τότε προπονητή του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα να μη διεξαχθεί ο μεταξύ τους αγώνας, όσο και λόγω της εισβολής του ένοπλου προέδρου του στον αγωνιστικό χώρο με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας με την Α.Ε.Κ.), δημιούργησε ένα αίσθημα αγανάκτησης στους παίκτες και τους οπαδούς της ομάδας της Θεσσαλονίκης, το οποίο κατευθυνόταν κυρίως προς αυτούς που (εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου) θεωρούσαν υπεύθυνους της απώλειας του πρωταθλήματος, δηλαδή τους παίκτες και τους οπαδούς της Α.Ε.Κ. Επομένως υπήρχε ο κίνδυνος να δημιουργηθούν επεισόδια (και αρκετά από αυτά όντως δημιουργήθηκαν με απόπειρες εμπρησμού λεωφορείων και ξυλοδαρμούς) και να μην τελειώσει ο τελικός.
Παρόλα αυτά ο τελικός έγινε και τελείωσε κανονικά με αποβολές παικτών, πέναλτυ και νικητή τον Π.Α.Ο.Κ., ενώ κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για τη διαιτησία! Το πώς συνέβη αυτό θα γίνει κατανοητό, αν συλλογιστούμε ότι για πρώτη φορά μετά από 40 και βάλε χρόνια ένα παιγνίδι μεταξύ ελληνικών ομάδων (για ελληνικό θεσμό, όχι για Ευρωλίγκες κ.λπ.) διευθύνεται από ξένο διαιτητή. Μια πρώτη ανάγνωση του γεγονότος αυτού αφορά την αθλητική πραγματικότητα. Ως προς το θέμα αυτό αφήνω το λόγο στους ειδικούς. Αντιγράφω από άρθρο του έγκριτου αθλητικογράφου Αντώνη Καρπετόπουλου: «Ποιος ήταν ο καλύτερος; Φυσικά ο διαιτητής Μπορμπαλάν και οι βοηθοί του. Ξεκίνησε με δυο αποφάσεις πολύ σπάνιες φέτος: έβγαλε κίτρινη κάρτα στο Μάτος στο δεύτερο μαρκάρισμα που κάνει κι έδωσε πέναλτι σε βάρος της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ – και τα δυο από Έλληνες διαιτητές ήταν σχεδόν απίθανο να τα δεις στην σεζόν που τελείωσε. Στη συνέχεια απέβαλε τον Μαουρίτσιο για ένα σκληρό φάουλ με απευθείας κόκκινη και στην ίδια φάση τον Βράνιες για τους γνωστούς ψευτοτσαμπουκάδες, που κάνει όλη τη χρονιά ατιμώρητος. Στο τέλος έδιωξε και τον Βαρέλα! Έχω την βεβαιότητα ότι τίποτα από αυτά δεν θα έκανε Έλληνας διαιτητής σε ματς των συγκεκριμένων ομάδων στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αν ο Περέιρα εξευτέλισε τους Έλληνες διαιτητές δείχνοντας τους ότι είναι ανίκανοι ή διεφθαρμένοι και για αυτό πρέπει νά ‘ρθει ξένος διαιτητής για τον τελικό, ο Μπορμπαλάν τους γελοιοποίησε δείχνοντάς τους τι σημαίνει κανονική διαιτησία. Η άψογη στάση του δείχνει ότι το αίτημα να ‘ρθούν ξένοι διαιτητές του χρόνου – τουλάχιστον στα ντέρμπι – είναι απολύτως λογικό».
Μια δεύτερη ανάγνωση της ανάγκης να διαιτητεύσει τον τελικό ξένος διαιτητής (ύστερα από τη συμφωνία των ομάδων που συμμετείχαν ότι δεν υπάρχει Έλληνας διαιτητής τον οποίο να εμπιστεύονται από κοινού!!, κι εδώ πάλι η παγκόσμια πρωτοτυπία να ρωτούν τις ομάδες ποιος θέλουν να τις διαιτητεύσει!!), αφορά τη μόνιμη δυσπιστία των Ελλήνων προς τους συμπατριώτες τους, γεγονός που επιτρέπει στους ξένους να βρίσκουν και να κάνουν ό,τι θέλουν στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό το φαινόμενο αυτό, αλλά επεκτείνεται σε όλο σχεδόν το φάσμα του κοινωνικού βίου των Ελλήνων, σε σημείο που να γίνεται εύκολα αντιληπτό. Οι Έλληνες, για παράδειγμα, αρνούμαστε την αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα και στην εκπαίδευση, διότι δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους μελλοντικούς αξιολογητές μας, από φόβο μήπως δε μας αξιολογήσουν όπως θέλουμε. Αν μας ασκηθεί κακή κριτική σπανίως αναγνωρίζουμε καλή πρόθεση σ’ αυτόν που την ασκεί και συνήθως την προσπερνάμε ως υποβολιμιαία ή άδικη. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε καμία κριτική επιτροπή. Ακόμα και τη δικαιοσύνη (για την οποία όλοι λέμε ότι την εμπιστευόμαστε), δεν την αφήνουμε εκτός αμφισβήτησης. Ας θυμηθούμε πόσες τελευταίες αποφάσεις ποινικών αλλά και διοικητικών (και ενίοτε ανώτατων) δικαστηρίων λοιδορήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα και από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα! Μόνο στους ξένους έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα τηρήσουν τους κανόνες του παιχνιδιού και τότε δεν φέρνουμε καμία αντίρρηση.
Πρόκειται για μια παθογένεια, αυτή, του λαού μας που δύσκολα γιατρεύεται, όπως δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί και η άλλη παθογένεια που εμφανίστηκε με αφορμή τον τελικό του κυπέλου. Την τάση να ψάχνουμε εχθρούς μεταξύ μας, τη μόνιμη (από αρχαιοτάτων χρόνων) διάθεσή μας να χωριζόμαστε σε μεν και δε, με τελικό στόχο να καταφέρουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Από την εκστρατεία στην Τροία και τη σύγκρουση του Αγαμέμνονα με τον Αχιλλέα (ακόμα κι αν δεν είναι ιστορικό γεγονός δεν παύει να αντανακλά νοοτροπίες και στάσεις της εποχής των ομηρικών επών), στον Πελοποννησιακό πόλεμο (που ακολουθήθηκε από τον Κορινθιακό ή Βοιωτικό πόλεμο, τον πόλεμο για την κυριαρχία των Θηβαίων και τον πόλεμο που εδραίωσε την κυριαρχία του Φιλίππου της Μακεδονίας στον ελλαδικό χώρο), στους εμφυλίους πολέμους της δυναστείας των Αγγέλων στο Βυζάντιο (που έδωσαν την ευκαιρία στους Δυτικούς να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη το 1204 με την Δ΄ σταυροφορία) και των Παλαιολόγων (που έφεραν τους Οθωμανούς ως μισθοφόρους στην Ευρώπη), κι από τους εμφυλίους πολέμους μεταξύ των επαναστατών του 1821 στον εθνικό διχασμό του 1915-1922 και κατόπιν στον εμφύλιο πόλεμο του 1945-1949, οι Έλληνες μοιάζουμε να θέλουμε να πετύχουμε την αυτοεξόντωσή μας, ξεχνώντας ότι ο όποιος ξένος που θα βρούμε για να βάλουμε κεχαγιά στο κεφάλι μας θα φροντίσει να εξασφαλίσει πρωτίστως τα δικά του συμφέροντα.
Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σ’ ένα διεθνές περιβάλλον όπου όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα μεταβάλλονται και πολλά κεκτημένα αμφισβητούνται δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος για πολυτέλειες όπως το αλληλοφάγωμα και η στροφή στους ξένους. Πρέπει να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε οι Έλληνες ο ένας τον άλλο πριν να είναι αργά!!
Source: Arta News
