Τα δέντρα αυτά προσέφεραν το οξυγόνο και την συντροφιά τους σε όσους συζητούσαν ή έπαιζαν μουσική στη σκιά τους.

Ήταν ο φυσικός κλιματισμός για τις αίθουσες διδασκαλίας και οι φωλιές των πουλιών που συνόδευαν τα δικά μας τραγούδια.

Ήταν η ζωντανή παρέα μας στο ακαδημαϊκό μας σπίτι, τα μεγαλύτερα αδέρφια, που κάθε φορά μας υποδέχονταν και μας ξεπροβόδιζαν.

Ήταν υγιή και ρωμαλέα τριαντάχρονα, που ανέπνεαν και μεγάλωναν όμορφα μαζί μας.

Ήταν η ίδια η Φύση, που έδινε το μέτρο στις ανθρώπινες αξίες.

Η θανάτωσή τους είναι λόγος πένθους.

Μαρία Ζουμπούλη

Source: Arta News